uitzichtloos

mijn lichaam is een soort gebouw
waarin ik tijdelijk verblijf
het wordt wel goed onderhouden
maar ik ga haast niet meer naar buiten
soms komt er iemand
dan sla ik het raampje op
o het is mijn vrouw
en dan moet ik weer wat
o het is mijn kind
die vraagt hoe het mij vergaat
o goed hoor zeg ik
weet dat kind veel
ik wacht op de post
met een dakloos verlangen
ga vol verwachting naar de brievenbus
en kijk goed om me heen
naar de andere huizen in mijn straat
misschien dat iemand kijkt en denkt
hij is nog best belangrijk
want iemand stuurt hem bericht
daarom hoop ik dat de reclamefolders
zijn gestoken in een witte envelop
maar zoals gewoonlijk
fietst de post voorbij