Sinds jouw dood

Innig was onze vriendschap
verbintenis van intellectueel mens
en gezellige belichaamde vriend
dat ik wel weet
dat jij mijn onderbroekennaam
denkbaar in de hemel
een leven lang verbonden
in heimweewind zal fluisteren
als de weerwolven luisteren
nachtmotten de maan duisteren

omdat ik
nooit meer zal vergeten
wat we elkaar in liefde aandeden
door simpelweg van elkaar te houden

onder uitbundige slingers
van bloeiende seizoenen
soms met wintertenen
koude blozende wangen
in een winterbos
hinkelden we draaierig door

in een droomgebonden wereld
geheimzinnig gevoel van vrede
in fantasie geschapen
droomtuinen
met harten van goud
en de wilde manen los
wij wilde paarden van de dromenweide
van alles wat ons inhield
alles wat ons onthield
samen te gaan
het navelstaren voorbij
toekomst gereed

maar een ziekte moest jou neerslaan
een sterven bracht jou voorbij de horizon

o was ik maar bij jou
in die andere wereld
we zouden dansen
en genieten dagenlang
maar er is zoveel veranderd
zoveel in gedachten herwerkt
sinds jouw ellendige dood
sta ik sterker in mijn schoenen
is de schaduw niet meer zo zwaar
lijk ik lichter dan voorheen
toen je mij hekelde als nachtvlinder
als vleugelmotje van duisternis

liefdesspiraal van eenzaamheid
alles omhelzende verlaten eenzaamheid.






© mobar