Vervreemding

Het heeft niet aan de woorden gelegen
of aan de klank, het geluid van jouw stem
de melodie die klonk op een avond in de regen

de gierende remmen van een late natte tram
die terugkomt uit de rokerige binnenstad
met half dronken toeristen en een hond

of dat je naast me stond, in een bushokje
zonder bestemming, maar met een sigaret
bedwelmd door de kleuren van jouw rok

belande ik die nacht alleen met jou in bed
toen je afscheid nam, mijn naaktheid
nog naar lente rook, intimiteit

in het stotteren, het aarzelen
van een halfzacht gekookt ontbijt
alsof ik uit het water kwam

en het bad een grote zee werd
een oceaan vol woeste dromen
toen ik weer naar de dierentuin moest

om de hongerige tijgers te verzorgen
omdat ik in de ogen van die beesten
leefde, zonder afscheid te nemen.




© mobar