Het lucide land van dromen

Met alle kleuren van verdriet
zag je de stilte bij de boom
eenzaam op het oeverland

het zoetwatermeer spiegelde
ontzag voor de dichtershemel
waar jij soms koningin was

je transformeerde de pijn
in onverwachte gedaantes
maakte dikwijls metaforen
van mensen die maskers afwierpen

je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan
maakte alleen pijn voelbaar
in afgrijzen, alsof er bomen
in het lucide land van dromen waren
die konden praten met eenzame kinderen

bomen die alleen jouw pijn
konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid
die om de mensheid viel
als een ijzeren juk

een zwaarte die bijna
niet zonder ziel te dragen viel

en ik
geloofde je

je was mijn alles
ik verdroeg
geen eenzaamheid zonder jou

in het lucide land van dromen.




© mobar