Jeugd trauma.

Help mij ik heb pijn. Ik ben boos bang en verdrietig. Ik voel me alleen . Ik wil gewoon mens kunnen zijn. Ik wil ontploffen Ik wil schreeuwen Ik wil alle verdriet en pijn en onmacht eruit gooien.
Ik ben boos zo ontzettend boos. Op alles en iedereen.
Boos op mama want zij had mij nooit op de wereld mogen zetten. Of ze had een andere moeder moeten zijn. Ze heeft me geslagen geschopt, aan mijn haren getrokken, met mij gegooid, mij onder de koude kraan gedrukt en mij gedwongen om te eten. Ze heeft mij emotioneel kapot gemaakt. Ik mocht er eigenlijk niet zijn want bij elk beetje ruimte dat ik innam deed ze mij pijn.
Alles was mijn schuld. Je vroeg het ook "wil je klappen hebben?", vlak voordat je me in elkaar sloeg. Dus ik heb er dan zelf om gevraagd, toch?
Ik ben boos op mijn vader.
Hij liet het allemaal maar gebeuren. Hij was er ook niet voor mij.
Ik ga het aan je moeder vertellen. Dat is wat jij tegen mij zei.
En dat terwijl je wist welke consequentie eraan vastzat. Je hebt me verraden en niet beschermd. Ik voel me in de steek gelaten door jou en ik heb je gesmeekt om er voor mij te zijn. De onmacht die ik voel maakt mij kapot. Omdat ik alles probeerde om een beetje liefde te krijgen maar die heb ik nooit gehad.

Ik ben boos op mezelf
Zo ontzettend boos op mezelf.
In eerste instantie omdat ik vond dat ik alles beter had moeten doen. En dat alle mishandeling mijn eigen schuld was. Ik was toch zelf een vervelend kind? Ik moest toch weer emotie hebben en ik moest toch weer ruimte innemen? Dat had ik toch ook niet kunnen doen?
Nu ben ik vooral boos en teleurgesteld in mijzelf omdat ik nu besef dat het allemaal niet mijn schuld was. Er is mij iets aangedaan en ik heb een hele valse start gehad. Ik ben beschadigd en ik had zoveel meer verdiend. Het kleine meisje in mij wil ik zoveel meer geven en de troost en liefde die zij verdient maar ook de ruimte om te spelen. Zoals elk kind dat hoort te doen.
En het maakt me enorm verdrietig dat het strenge stemmetje in mij blijf hameren op ongeschreven regeltjes uit mijn jeugd. Ik mag van mijzelf nog steeds niks en ik ben zo onaardig tegen mezelf en vooral tegen mijn kind zelf. Wat mijn moeder vroeger heeft gedaan doe ik nu eigenlijk nog steeds tegen mijzelf. En het frustreert enorm dat ik dat wel weet maar dat het niet lukt om tegen mijn strenge zelf te zeggen. Hou je mond dicht. Ik mag wel leven en ik verdien het wel om te spelen.
Ik wil zo graag het kleine meisje dat ik ook ben een hand geven. En zeggen het is oké. Jij mag er zijn.
Ik doe erg mij best maar het is zo moeilijk.
Het kind in mij schreeuwt om gehoord te worden. En mijn strenge ik haalt alles uit de kast om dat niet te voelen. En niet te horen.
Dat maakt me in de war, gefrustreerd en enorm verdrietig.
Ik ben boos op het leven. Ik ben verdrietig om het verleden en ik voel onmacht en hopeloosheid richting de toekomst
Ik vraag me af of ik ooit de persoon voor mijzelf kan zijn die ik vroeger zo hard nodig had.