Denkend aan Vlieland

Denkend aan Vlieland,
zie ik brede duinen
haast oneindig
aaneen geregen
langs de kustlijn gaan;
wuivend helmgras,
als fraaie veren
op de duintop staan
en in de zo stille
ruimte verborgen
een dorpje,
huizen en enkele wegen,
verspreid op dit eiland,
een oude kerk,
een vuurtoren,
hoog op het duin.
Beneden rode daken
en grillige dennen
in een weids verband.
De wolken drijven
vaak snel voorbij
en de zon wordt er traag
's avonds in de zee gedoofd.
Op het hele eiland
wordt de stem van de zee
met zijn geven
en nemen gerespecteerd
en alom gehoord.