de (drugs)verloren zoon

Hij schaamt zich nu nog het meest
hoe hij toen leefde als een beest,
kan niet begrijpen hoe hij destijds was,
liep met jan en alleman uit de pas.

Tegen iedereen ging hij te keer,
negeerde elk goedbedoeld tegenweer,
haast dagelijks ging hij wel uit zijn dak,
aan heel de wereld had hij hartgrondig lak.

Hij blowde en hij spoot en snoof
voor waarschuwingen was hij doof
hij gapte, roofde en hij bedroog
om maar aan die vermaledijde drugs te komen

Hij kwam steeds meer alleen te staan
en ook dat leven kon hij helemaal niet aan
Hij zag tenslotte zichzelf wegkwijnen
vreesde voorgoed uit de tijd te verdwijnen.

Besmeurd en stinkend lag hij in de goot
mensen liepen met een hele grote boog
om hem heen en allemaal lieten zij hem alleen
niemand zit toch immers met zo'n junk omhoog.

Zelfs een huisarts ging aan hem voorbij
die zag hem wel maar toonde totaal geen medelij
zat maar wat schichtig om zich heen te kijken
om hem vlug en liefst ongezien te ontwijken.

Hetzelfde overkwam hem met zijn eigen predikant,
die had aan druggebruikers sowieso al het land
eerdere gesprekken hadden de dominee geleerd
dat de man zich van zijn foute leven niet had afgekeerd.

Maar een oude boerin kwam voorbij en zag hem aan,
haar gemoed schoot vol en zij was direct met hem begaan,
met paard en wagen bracht zij hem over naar haar boerderij
waar zij hem liefdevol verzorgde en tussen schone lakens lei.

Wekenlang is zij niet van hem geweken
zonder haar hulp zou hij zeker zijn bezweken,
door haar beleid van naastenliefde en puur menselijkheid,
raakte hij, al was het moeilijk, maar toch voorgoed….
zijn verslaving kwijt.

Soms komt er hulp uit niet verwachte hoek
dat lees je dan wel eens in een imponerend boek.
Al is er nog maar een sprankje van leven
zo’n stakker mag je toch niet gewoon opgeven.

Maar wat hebben u en ik hiervan dan nu geleerd
wat hadden wij gedaan
als wij hem daar toen waren gepasseerd……….?