Voor de ooit verdronkenen

Hoe mijn angst voor de meest trieste der interpretaties
Me inleidt
In het paradijs der verdronken tranen
Waar het al sinds lang niet meer regent

Hoe haar ogen bezinken
bij iedere golf van realisatie
Dat het ongrijpbare
Haar ontnomen wordt
Je had nooit een kans

Hoe ze wegzakt in het water
En zinkt tot de bodem
En daar kijkt naar het licht dat zich door het water wijd verspreidt

Om zich dan toch nog maal naar boven te hijsen
Misschien waren de eens zo diepe wonden van weleer het niet meer waard om zo diep te zinken
En mag je drijven in het licht