Onzichtbare ikke

Vandaag is weer zo'n dag.
Ik wil opstaan met een lach.
Maar het gaat weer niet.
En dat doet nu verdriet.
De dagelijkse strijd met de stemmen in mijn hoofd.
Hoelang moet ik het nog voelen.
Hoelang houd ik dit nog vol.
Elke dag weer een gevecht met mijzelf.
De angst wordt groter en groter.
Het liefst vermijd ik alles.
Maar ook dat voelt alleen.
Tegenover de buitenwereld zet ik een lach op.
Maar van binnen het wordt groter en groter.
Het liefst schreeuw ik het uit.
Het liefst heb ik een arm om mij heen.
Maar ik durf het niet te vragen.
Ik durf niet te uiten hoe ik mij echt voel.
En dat is wat mij nu overspoeld.
Fijn voelen ik wil het zo graag.
Maar het lukt mij nu niet.
Kon ik het maar delen.
Kon ik het maar laten gaan.
Het is te veel.
Schrijven is wat ik nu nog kan.
Het houd mij van mijn dwang.
Maar hoe lang ik ben zo moe.
Ik wil veranderen maar weet niet hoe.