Het gevecht tegen angst die mij soms overheerst

Wat ik nu zou willen is rust.
Rust in mijn hoofd.
Rust in mijn lijf.
Weg met flashbacks.
Weg met herbeleving.
Ik ben zo moe dat zelfs rust niet helpt.
Mijn hoofd tolt in het rond.
Mijn gedachten ze blijven maar,
Gaan naar toen.
Ik moet terug om het te verwerken.
Maar ik ben bang klein en nietig.
Weer voel ik die hand in mijn gezicht.
Weer voel ik die duw in mijn rug.
Ik voel mij alleen met tig mensen,
Om mij heen.
Ik wil weg vluchten van al dat gevoel.
Ik wil weg van al die mensen,
Die mij deden pijn.
Ik zie niet jou maar ik zie weer hen.
Zij die mij deden pijn.
Het liefst ik sluit mij op.
Niemand die nog bij mij kan.
Niemand die mij nog raken kan.
Zelfs al bedoelen ze het goed.
Ik ben het liefst alleen.
Maar ook dan verstik ik.
Verstikken in de beelden voor mijn ogen.
Mijn keel knijpt helemaal dicht.
Ik krijg geen lucht.
Pijn druk op mijn borst het overheerst.
Ik probeer mij te verzetten.
Maar het lukt niet en dan ik vecht.
Ik worstel er doorheen.
Vandaag Gisteren eergisteren vorige maand vorig jaar.
Totdat ik gewonnen heb.
Tot die tijd ik moet er weer doorheen.
Maar vandaag was het angst dat even gewonnen had.
Maar morgen ik zoek jou weer op.
Want je kunt spelen met mij macht.
Maar denk er om je komt niet voorbij kracht. Ook al duwt macht vandaag omver. En valst angst over mij heen. Overwinnaar zal er zijn. En dan maakt niemand mij meer bang klein en nietig. En zal ik voor altijd sterk en vrij zijn.