Incontinentie (nou ....een klein beetje dan)

Ik ben bepaald niet in mijn sas
met die onaangekondigde plotselinge plas
ik erger mij blauw als ik het net weer niet hou
en eh…., ja,.. ook al is het eigenlijk maar uiterst nihil
toch lekt helaas dat opgerekt verslapt ventiel.

Ik zit er soms mooi mee omhoog,
houd ik nu wel of toch niet droog,
’t is een persoonlijke misère
een echte onverkwikkelijke affaire.

Soms voel ik plotselinge priemende druk
en meestal heb ik toch nog wel geluk
maar als ik mij in de tijd enigszins vergis
en, o wee, ach nee, net de wc niet haal
dan gaat het… oeps……. toch helemaal mis.

Over een wat langere tijd genomen
is mij dat enkele malen overkomen.
maar ik was gelukkig gauw thuis
en niemand zag 't en niemand weet ‘t
en u en ik, ach ….ssst....toe maar… en vergeet ‘t.

Nu ik dat hier schaamteloos beken
troost ’t mij, dat ik heus niet de enige ben.
want hé jij daar, jij, die dat hier nu net leest
Ik zag ’t wel, jij staat nog nahijgend en uitge-race-d
omdat jij in een draf, vonken sloegen er haast vanaf
zelf in allerijl, ook snel naar de wc bent geweest.

Wij hoeven elkaar niets te verwijten
want wij weten, hoe dat dan ook mag heten,
dat er bij het ouder worden
er van alles aan ons begint te slijten.

Ons wordt aldus noodgedwongen geleerd
dat ons lijf en geest langzaam degenereert
Gelukkig gebeurt dat alles niet op één dag
dat voelt goed, geeft zelfs weer wat moed
om deze (on)smakelijke maar vermakelijke ongein
af te sluiten met een schaterende maar wat wrange lach.