Van grote weemoedigheid

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Een lange langzame deining draagt mij voort
onder de sterren die in diepe stilte alsmaar eeuwig gaan
van geen verleden van geen heden noch er een toekomst gloort
weet ik me alleen in de warmte naar wat is wel gedaan.

De wereld die in zwijgen van mij wijkt verder verder heen
om steeds steeds kleiner tussen de gelijken plots weg
te zijn, ontwaak ik in het lichtend gonzen van bloem naar bloem
de liefde mij neemt over de velden over het glooien mee.

Ik de rook zie die in de ochtend kringelt, verscholen,
mijn moeder op mij wacht. Jongen ben je daar?
Jong is zij, jong zijn wij, geen leed ooit geleden
alles gezegd, alles geweten alles is weer een.

Guido van Geel