Pipo en de dikke deur

In zijn afglijden begon zijn gelijk te tanen
het besef dat het lege rijk eens hem riep
verliep tot waan die hij zichzelf schiep
drong dagend op naar het einde toe.

In de ochtend pijn in zijn gewrichten
toch geen zorg mocht zijn lijden zien
gesteund gekreund opgericht en
weer door die veel te grote deur.

In het afwijzen begon zijn wrok te roeren
in alles wat ooit lachte ooit verwachtte
onder gouden krullen hij haastig schreed
verdomd heeft zijn waan hem beet.

Guido van Geel