Verscheurde brieven

Prille woorden dansen
in verscheurde brieven

als vreemde metaforen
wiegen ze eenzaam stilte

onder avondregen
ritme zoekend

in waarde wegen
onderzoekend, vitaal

zonnige beelden van
verzonnen vakanties

in jouw tedere brieven
zinnen die mijn ziel strelen

kraanvogels op het witte zand
de dalende zon boven blonde stranden

uitgestrekte sprakeloze vlaktes
van vlekkeloze beeldspraak

naar hopeloos naakte wonden
waarheden die jij verkondigt

en toch hoop je dat ik terugkom
in het niet te schrijven boek

maar ik ben verder weg dan ooit
alsmaar dieper in dit leven

nooit kan ik jou liefde geven.





© mobar