In mijn hoofd heb ik een kastje

Een kastje met daarin stil verdriet.
Soms gaat het even open,
bij een foto, een geur
of bij het horen van een lied.
Dan denk ik aan de mensen,
die mij in het leven ontvallen zijn.
Ik sluit soms snel het kastje,
om niet te voelen, daarvan de pijn.
Het liefst had ik in mijn hoofd,
zo'n kastje niet.
Maar ik weet, niemand ontkomt
in zijn leven, aan zo'n kastje met verdriet.
Altijd zijn mijn dierbaren bij me,
in mijn hart en in mijn hoofd.
En ik zal ze pas vergeten,
wanneer mijn eigen levenskaars
is gedoofd...