De boodschapper

Het 'Absurdistisch universum'

Zoekend zich de wegen naar zijn verleden
in de grotten in de spelonken van zijn ik
niet aan te treffen dan het eindeloze duren
waarin hij zich altijd al verdronken wist

De dag dat hij geroepen werd tot het heden
zag hij de anderen op de wanden voortgedreven
voorlangs de walmende schimmige hellevuren
van de wereld die hij zichzelf onthouden had .

Trof hij de wegen naar de landen naar de steden
naar de krotten naar de speelholen waar de ogen
hem aan keken iets een hoge ademtocht te geven
hij zichzelf vervagen zag tot wat hij ijdel had gehoed.

Guido van Geel