Iets

Uit 'Het geriatrische testament'

Dwaalde hij tree na tree steeds dieper de kelders
wist niet waar in de diepte het zich sluiten zou
om weer een gewelf waar alleen het duister duurde
te gaan vol van onhoorbaar iets er scheen.

Voelde hij in het staren zijn weerloos nietig lichaam
naakt wist hij zich als in het verre vergeten begin
het bloed van zijn moeder nog altijd en eeuwig was
de warmte de gloed de geluiden buiten hem stilde.

Daalde hij dieper tot waar het water hij het hoorde
ruiste, druppelde, over de stenen gleed en ging
daar hij het zag dacht te zien buiten hem in hem
het landschap zich openbaarde in de wind de halmen.

Guido van Geel