Op de leer

Uit 'Het geriatrische testament'

Naarmate ik ouder word, ontloop ik van de dood trager
alsmaar zijn ongewisse zekerheid te gaan uitbetalen,
noch zal ik niet laten jonge loten uit te planten
noch zal ik niet laten sneller voort te sukkeldraven.

Naargelang ik meer besef dat ik om moet kijken
zie ik achter mij door een opkomende mist
amper het kind dat vrolijk stond te zwaaien
amper het meisje dat haar jonge lach liet zien.

Desondanks zwelg ik in mijn zeurend zelfbeklagen
nu alles niet meer gaat zoals het eeuwig leek te gaan
wentel ik knorrend in mijn verworven modder rond
nochtans wet ergens toch zijn messen, de slager.

Guido van Geel