Onder zwaluwenzang

Al dartelend als koorknapen in het malse gras

na de hoogmis in stoffig land van tabak en vlas,

onze lijven elkaar schurend, vuisten gebald,

spelend, verkennend, vergetend elke last.

.

In weeë rottende geur op vale grond,

waar beslist een vlaskapelletje stond,

konden wij vurig ravotten en slalommen rond

met ’n verdorven wolk tot binnen onze kont.

.

De dode eiergeur in schuren van roters

waar we speelden als verdorven koters

en hoorden die zang van laag en hoog

van zwaluwen voorspellend nat en droog.

.

Hoe klonk hun kwetterzang voorgoed voorbij

verloren vernederd, haasjes van moderne klei

hoe oogde hun vlucht een laatste zucht,

hun kreet al stervend in de blauwe lucht.

.

Daar waar de lome Leie ademde in vlas

liepen Wielsbeke en Harelbeke in de pas

kwam men wind- en watermolens tegen

en vroegen boeren intens om Gods regen.

.

Daar waar de zwaluwen eeuwig spelen

en boeren hun aalkarren tijdig legen,

zijn koorknapen een herinnering in vlasdroge vegen

en komt men hun wulpsheid nog zelden nog tegen.