schipbreuk in het leven en redding

Altijd als hij zijn hart weer eens wilde luchten
had hij van iedereen wel enig commentaar te duchten
hij raakte zo vermoeid door iedereen die zich met hem bemoeit
en besloot dus maar die bemoeizuchtige wereld te ontvluchten.

Hij is het zat en heeft het hier helemaal wel gehad,
vindt het hier veel te druk, zoekt daarom nu elders zijn geluk
waar hij rust kan vinden ook al is 't wel ver weg van zijn beminden.

Hij vaart als een zeewaardig schip, dat schijnbaar met gemak
kalm kabbelend voort deinend op het gladde watervlak
een flinterdunne waterlijn die voortvarend hem draagt,
onbewust van de donkere diepte die hem daaronder belaagt.

Gunstig op de wind bij het vaardig reilen van zijn zeilen.
vindt hij op open zee en ver verwijderd van zijn eigen kust
dan eindelijk naar hartenlust zijn begeerde zielenrust
pais en vree voor vele jaren nog af te leggen mijlen.

Maar dan wordt aan boord opeens die rust verstoord
wanneer onaangekondigd er een forse wind opsteekt
en het dreigend grommen vanuit de diepte wordt gehoord
waarbij zelfs de kalmte van een ervaren zeeman verbleekt.

De wind zwelt aan tot de kracht van een orkaan
als een troep wilde wolven vallen zij op hem aan
met huizenhoge golven waar hij haast onder raakt bedolven
hij denkt: nu is 't met mij voorgoed gedaan.

Het schip danst geheel stuurloos op en neer,
de regen striemt zijn gezicht, dat doet zeer
en onder al dat geweld wordt zijn lot geveld,
hij hoorde een helse krak toen het schip midscheeps in tweeën brak.

Hij werd in de zee gegooid, lag tussen wrakstukken verstrooid
en midden in die heftige deining zag hij plotseling een vage verschijning
die met een helder blinkend gezicht zijn blik vast op hem hield gericht
en hem bij name riep en door wie er iets naar hem werd toegegooid.

En in die ware doodsbedreiging van 't water in die zwarte nacht,
was het een verlichtend verhaal waar hij toen ineens aan dacht.
Een verhaal dat hij nog kende vanuit zijn vroege jeugd
wat hem in dat hachelijke moment onmetelijk vervuld van vreugd .
Het verhaal van Jezus, die eens de woelige baren
van een heuse storm met een enkel woord wist te bedaren.

En uit alle macht met zijn allerlaatste kracht
in dat watergeweld en onder dat bulderend windgeloei
grijpt hij die hem door Jezus toegeworpen reddingsboei
die hem behoedde voor eeuwig in de duisternis te verzinken.

Jaren later:
Thuis in zijn luie stoel bekruipt hem nu weer een onbehaaglijk gevoel
over wat hij over Corona nu leest en terecht wel heel erg vreest
maar in die overdenking van dat angstig nachtelijk uur
kijkt hij op naar wat er bij hem hangt daar aan de muur,
dat is die reddingsboei waarop een tekst staat geschreven
die rust geeft en die de hoop opnieuw in hem doet herleven:

"Komt allen tot mij
die vermoeid en belast zijt
en ik zal u rust geven".