Aanvaarden dan

Aanvaarden dan

Een mand vol,
je lijf, je ziel, die geest binnenin,
ja die dus,
mogelijk nog het meest,

van grote gebreken, onvolmaaktheden,
wat we durven denken of zelfs voelen zowaar,
wat rare bochten ook al, een te gekke bek,

Tot té dom, té slim, té kort, té dik,
té blauw, té bitter of zuur,
het ligt niet goed in de groep misschien,
die stijl ?
Best gemeen, eng , vaak venijn

Wat zijn we toch een stelletje zielige kuddedieren,
kleur je niet binnen die normpjes, het ‘algemeen aanvaardt’,
net buiten dat verdraagzaam dan, dat tolerant élan,
Heb jij pech zeg, mogelijk een levenslang gevecht,
voor wie je bent , écht

Maar treur best niet, vooral niet té lang,
om ‘erbij’ te horen, ‘erbij’ te zijn,
want vergeet niet,
die kudde, soms best wel héél hypocriet

Ikzelf vond alvast een sleutel mét opschrift :
‘Wees niet te streng voor je eigen tekortkomingen,
en steek deze sleutel maar in het oude slot,
daarginds, in je lang vervlogen kinderjaren al, en verken
eens opnieuw, nu zonder enig verbod’

Daar dan mijn ‘ding’ in vol ornaat gevonden, het héle plaatje zelfs,
maar ‘vreemd’, niet echt,
bekend, echt wel

Neen, écht trots was én ben ik er niet op,
maar het hoort nu echt wel bij mij, met mij, in mij
Aanvaarden dan, ja het kan,
Ik beken wel, het voelt waanzinnig vrij