Luisterschaduw

Het voorjaar ontwaakt
als een nachtprinses
in de hoofdstad

je noemt mij
in de taal van bloemen
bloeiwijzer
naar het eerste begin
in de gedachten
van een ander

maar ik verander niet
ik neem geen ruimte
uit jouw denkwereld
ik ben als een schilderij
verfstreken die met stilte dwepen

jij vergeet de handgeschreven brieven
in een land, niet ver van hier
verwissel jij de postzegels
met de meeuwen van de lucht

om lief te hebben in stilte
om je heimelijk en zwijgend
te beminnen
klinken er zachte geluiden
in rustig verlangen
om te ontsnappen
aan heimwee

toen
liefde gewoon was in ons bed
zonder een vertrekken of verrekken

het is vrijwel stil in Amsterdam
onder wolkenbehang drupt regen
als muziek van drummende vlinders
op luisterschaduw van bloempotten

ik kan je niet vergeten
in het duister van mijn onmacht
jij was het spiegelbeeld van mijn ziel
het gewicht dat mijn ego liet reizen

en als alles in stilte vertrouwd klinkt
dan ben ik de stem die zonder woorden leeft
diep in de spelonken van de oude stad.



© mobar