Mijn stad

De straten hebben namen
van mensen en betekenis
en anderen anoniem
zijn zonder stem geboren

de pleinen staan vol bomen
‘t volk heeft daar haar dromen
en vrienden zonder geluid
gaan onbemind verloren

de buurten zijn net dorpen
maar zonder sterke schouders
de schooiers die verliezen
die hebben vaak geen ouders

de parken zijn weemoedig
door herfst, verdriet en wind
en mensen droef verdwaald
zijn daar weer even kind

de kerken zijn verlaten
door geesten zonder adem
maar in de mooiste straten
heeft de ziel zijn eigen adres.



© mobar