Het stille verdriet

Nachten hadden zo hun eigenaardigheden
speels en avontuurlijk als een kinderlijke held
die het bed deelde met hemelblauwe luchten
tranen vielen als regen in het openlijke veld

hij hield zijn adem in, als verdriet te hevig werd
dan zag hij weer ganzen die in formatie vlogen
om een ander land te gaan verkennen

met dezelfde emoties als die er waren
toen het avontuur van het leven was begonnen

verwekt in de winter, een eicel en een zaadcel
bevruchting en het groeiende embryo
echo van het wereldleed in de baarmoeder

geboren in de herfst tussen vallende bladeren
een intelligent gezichtje en hoopvolle ogen

het waren woordjes als mamma en broodje poep
liedjes die op de schommel werden gezongen
en als er een stilte viel dan voelde hij het niet.

Hoe anders is nu de barmhartige armoede
in zichzelf gekeerd om de dood van zijn moeder
nergens zijn er woorden voor een troostend lied

er is gewoon niets anders dan het stille verdriet.

© mobar