Storm

Huilen als een dodelijk verwond dier,

tiert buiten heel alleen, dwars en gemeen

een storm van woede, een woeste brij

van luchtlagen samengedrukt

onze oorschelpen en zenuwen testend

hoe lang hij het voor het zeggen krijgt.

Gemene kreng, gemene vent

laat ons met rust, rust aan jou.

Zo ongevraagd en ongewild

jou prillen na april,

jou willen na awel,

meer beu dan koude pap

op een donderdagochtend

in een verlaten mijnstadje

aan de oevers van de New River.

Storm, waai weg!