Aanraken

Ze konden het binnenland niet aanraken
die warme zomerdag, nevelwind
in de duinpan zonder schuilhut
toen hij naast haar zat in dagdromen

uitgeput door een gehaaste eruptie
vol doorwinterde corrupte emoties
een vertrekkende zon voorvoelde regen
die hen vergezelde toen ze terugreden

op roestige paarden door het bos
vol geheimzinnige geluiden
met overal fluitenkruid en lulletjesbruid
langs inheems verdwalende paden

een opkomende maan voorzag dromen
die hen veranderden, transformeerden
in wie ze waren geworden
als mensen door de jaren

metaforen van de ziel
in volle bloei en dan verwelken
hoogtepunten, dieptepunten

ze konden het binnenland niet aanraken
de kust was als een mystieke magneet
die hen meetrok in oude verhalen
over vochtige zomers in het regenland

onder de wolkenzon van dromen
steeds weer terug naar de zee gekomen

ze konden elkaar eindelijk aanraken
het vermoede hoofd, de tepels, voeten
die warme zomerdag, nevelwind.





© mobar.