Het onbestemde geluid

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Dra het besef ons doordrong tot wat wij hoorden
al heel lang achter ons ging en voorbij gegaan
overal geweest omdat het zo plotseling zweeg
in de bomen, in de takken, in het blad, de woorden

wisten wij wat tot ons daar thans werd gezegd
waar het altijd om was geweest en begonnen
achter de heuvels nog heuvels nog heuvels
nog heuvels tot blauwig de einder uitgelegd

de weg naar het daar te herhalen in cirkels gaat
waar wij werden in verstrikt, in dat zwijgen,
dat grote zwijgen steeds harder, harder
klonk, als op een grijs gedraaide langspeelplaat.

Guido van Geel