ik heb je nooit echt gekend
Ik heb je nooit echt gekend
Maar toch
denk ik nog
aan die dagen in een tent
die tien dagen dat wij
Zaten
en praten
in Haut-Bois in een wei
het weer was kwakkelachtig
het viel ronduit tegen
veel wind en regen
die zomer van negentien achtentachtig
het was het geboortejaar
van een filosoof
daar bij de warme stoof
urenlang tokkelend op zijn gitaar
over van alles hebben wij het gehad
over kunst, auto’s, rechtvaardigheid,
het watusirund, kleurpotloden, gezondheid
over onze familie, de chiro of zo maar wat
het waren boeiende gesprekken
nu voor eeuwig verstomd
ik wou dat ik het verdomd
nog wat langer had kunnen rekken
Wikke je bent een goed man
Het hart op de juiste plaats
Geef ze daar boven maar wat praats
En al wat ik je wensen kan
Maar geen nood
Zolang je ook maar een glimlach
Op iemands gelaat toveren mag
Ben je niet dood
pas als niemand nog zegt
weet je nog toen met Wikke
dat was even schrikken
is je heengaan echt
Reacties op ‘ik heb je nooit echt gekend’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!