Vluchtige ontsnapping

De zon leek nederig

Alsof hij zich probeerde aan te passen aan de rust…

Bedwelmd door de betovering

Die het landschap over hen uitsprak

De verloren zielen glimlachten terug

Naar hun reflecties in het serene water

Terwijl de zachte bries

Zijn hymne fluisterde aan de lokken van het haar

En ze wegveegde van het gezicht

De maskers lagen op het gras

Nutteloos

Waarschijnlijk voor de eerste keer

De handigheid op hun snijwerk

Vertellen verhalen lang begraven in hun plooien

Verzonken in de verleiding

De dromerige ogen beschutten extase

Gelukzaligheid in luciditeit, zeiden ze

De gezichten liggend in het gras

Omlijstten hun lippen met een wrange glimlach

Dat bewerkte de woorden:

De klok stopt nooit

De zon leek woest

Alsof hij probeerde te winnen van

De wildernis…