Autisme en afwijzing

Waar gaat het leven naar toe
Niet te zeggen, maar ik wil weten, wie, wat, waar, hoe
De onzekerheid en uitzichtloosheid over de toekomst komt me duur te staan
Ik bedoel, ga er maar aan staan

Als je eenmaal beseft dat je niet echt wordt gemist
Ik zweer je, in je hoofd wordt je één grote doodskist
Het sociale speelveld, de mijnen om je heen
Elke dag ontploffingen, minimaal één

Hoe wordt een mens gelukkig tot zeer oud?
Dit is geen lichtzinnige vraag, maar zoiets laat je toch niet koud?
Is this what life is all about?!

De aarde, het leven, de mensen
Graag zou ik veel willen wensen
Plezier en liefde willen maken met het leven,
Met wat het je allemaal kan geven

Maar ik zou niet meer weten hoe ik me gelukkig mag voelen
Voorstellingsvermogen over het leven en de toekomst heb ik niet,
dat laat me eenzaam en alleen lopen, eeuwig door het huilende riet

Contact en affectie wordt al maar moeilijker met anderen
Steeds vaker laten anderen me stoeien met een lach
Frustraties worden door elkaar gebaald
Maakt niet uit joh, weer een dag door het slijk gehaald

Mijn enkele geliefde naasten worden ouder en ouder,
zij kunnen er ook niks meer aan doen
dat niemand in de wereld nog van me zal houden
of met me om wil gaan, hoezo gedoemd

Ze zien dat het met de jaren steeds slechter met me gaat
Misschien heeft mijn leven nog baat, als ik ze verrast met een kaart en een zoen