Troebel water
Als een brug door troebel water
volg ik jouw momenten van de dag
denkend aan nu en niet aan later
is de waas die ik in je ogen zag
van verdriet en grote onmacht
maar ook de lach op je gezicht
lijnen die af en toe worden verzacht
als ik jou voorlees mijn eigen gedicht
je leeftijd heeft je ingehaald
je gedachten zijn troebel als stof
je niet meer als vroeger straalt
je ogen staan af en toe wat dof
maar toch ben je in het moment
als ik voor je zing je favoriete lied
en dat je mij nog steeds herkend
vergeet ik mijn hele leven niet
een brug met troebel water
laten je voelen dat er soms pijn is
je met tranen loopt te staren
denkend aan een dierbaar iemand die je mist
Reacties op ‘Troebel water’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!