corona en de ouden

ik zoek voeten
die mij verder kunnen dragen
dan de stilte van mijn stoel
ineens is er niets anders
dan alleen nog maar gedacht
woorden worden niet verstaan
prikkelloze bolsters zonder inhoud
of het nu gaat over uitpuilende rijkdom
of over een lege bedelzak
over slobberpak of dat
de jurk haar niet meer in bedwang houdt
geluidloos vogelzang
in een verstomd bos
molm
met de geur van schimmel
en oude urine
achter het raam
buiten zwaait de wereld
als blijk dat zij leven
hier achter het spiegelend glas
wordt hun herinnering geboren