Aan niks genoeg

Aan niks genoeg hebben,
Niks hebben, maar genoeg.

Niks. Ontastbaar, kleurloos, kort,
Iets dat niets is, toch iets wordt.

Zeldzaam, maar het gebeurd iedereen zoiets,
De stilte die meer zegt dan woorden, iets, dat kwam van niets.

Het niets soms meer tekenend dan elk woord dat men kan schrijven,
Het niets dat alles kan zeggen, door niets te blijven.

Een stilte, blik houding of humeur,
Het is ontastbaar, maar geeft ons kleur.

Weinig overlap, weinig ondersteuning vanuit gedeelde interesses als raamwerk in onze matrix,
Ondertussen meer dan alles bezittend: we hebben namelijk genoeg aan niks.

Verliefd ben ik het meest zonder ruis, het meest verliefd met niets,
Niemand ziet het, behalve wij. Wij maken van niets iets.

Geen hobby nodig, gezamenlijke sport of van al onze interesses een mix,
Wetend dat het goed zit, niet twijfelend, zó zeker kunnen zijn met niks.

We hebben de jackpot, samen, allebei meer dan eens gevoeld,
In de stilste stilte weet jij wat ik denk, en ik hoe jij je voelt.

Laat de rest maar samen iets zoeken, verdwalend in dit verstrengelen de gezwoeg,
Wij hebben misschien wel wat zij zoeken: want wij, hebben aan niks genoeg.