Ver van alles

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Ik zou een gedicht willen schrijven
weids en vol in de wind het gras beweegt.
Een gedicht dat met de wolken drijft
uit de verte naar de verte verder streeft.

Terwijl een cello ergens wordt bespeeld
in vreemde lage halen de weemoed voedt.
Een uitzicht toont dat mij doet beseffen
dat de wereld rond is en geluidloos zweeft

tot aan de tevredenheid zeker te weten
dat er een binnen is met een vuur
met twee glazen een fles en wij allebei
dan thuiskomen op een geborgen schemeruur.

Guido van Geel