vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Vluchtend maar al gevangen.
Ik rende weg, vluchtend voor de nacht.
Zoekend, of ergens een lichtpuntje op mij had gewacht.
Maar de zon ging al onder achter de bergen.
Alsof ze haar licht wilde verbergen.
Ik was vrij in de donkerste put.
Mijn leven had geen enkele nut.
Of was ik gevangen achter de tralies van de zon.
Dat ik daarom het niet meer zien kon.
Reacties op ‘Vluchtend maar al gevangen.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!