Melancholia auf Naxos

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Waarom steeds de zee die steeds in mij speelt
steeds de donderende slag die opwaarts ruist
en zich weer hervindt in het rammelende grind
de vraag in de zee zoals in steen het beeld zich schuilt.

Gaan wij niet allemaal in de leegheid samen
samen door het helm met mos hier en daar
waar het zand weer gaat alsof wij er nooit waren
alsof wij er nooit lagen onder het gegroeide duin.

Gaan jullie maar, laat mij hier maar wachten.
Ik lees geen lijnen meer die getrokken zijn
geen vlucht meer van de zwenkende vogels.
Ik waai gewoon weg als het droog rollende schuim.

Guido van Geel