Schuld en geen schuld

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Ergens in de verte moet het zijn
mijn verlangen naar de eeuwig de weemoed
waar alles rust en speelt als een zomerwind
in jouw haar als wiegende witte wijn.

Het moet toch zo uiteindelijk zijn
dat de wreedheid zichzelf de wonden likt
dat het onrecht zichzelf het lot beschikt
onderwijl jij steeds mijn huid beroerde.

Ik..., ergens voorbij de verte zal het zijn
dat een jonggestorven mensenkind
mij het kleine handje reikt en vergeeft
als een vogel die door de avond vloog.

Guido van Geel