Harmonie
Harmonie
Het is een continu komen en gaan,
dagdagelijks, die vier seizoenen,
het lijkt een keuze, maar kiezen dus helemaal niet,
een ongevraagde kwelling of net iets heerlijk fijn, het dient
zich gewoon aan.
Jammer dus voor mij, herfst en winter vaak prominent vooraan,
Lente en zomer, zo af en toe, maar ze bestaan.
Het overstijgt allemaal al zolang mijn draagkracht,
dat is nu wel héél zeker,
gehuld in schuldgevoel,
ja, ik heb mezelf zo vaak gewogen,
maar té licht bevonden, dat gevoel.
Het is nooit duidelijk geweest of geworden,
ik, 'moi', mezelf, het zijn,
en nog minder 'ons' doel, mijn doel vooral, voor morgen.
Is harmonie dan dé sleutel , het antwoord om die
vorm van rust, eerder vrede, te vinden.
Een welgekome pauze, een stilstand, voor ons gevecht
tegen al onze demonen die ons steeds opnieuw kunnen verblinden.
Zijn we niet allemaal Don Quichotes die vechten tegen die
windmolens,
Jaloers, maar ook blij te weten,
dat sommigen, en hopelijk velen,
wél sterk zijn en het evenwicht kunnen vinden
met wikken en wegen,
het glas halfvol of halfleeg te legen.
Hun herfsten en winters latent kunnen maken,
al heeft het wel iets weg van de andere kant opkijken dan, of niet?
hun lente en zomer's zon volop blaken laten,
de kunst om 's werelds al te rauwe gerechten en gevechten
te laten zijn, maar nu heel even niet.
Dat is hoe ik het zie, is dat dan harmonie ?
Reacties op ‘Harmonie’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!