313, een raadsel

Uit "Het romantisch avondmaal'.

Weemoedig zwierf hij door het oudste van zijn gedachten
onhoorbaar vergleden daar flarden langs hem naar de verte
waar hij nooit het geringst van had gedacht of geweten
dan In dit uur waarin hij zijn zegeningen en oordeel zag.

Te laat, wie zou hem de weg nog kunnen wijzen
wat zou hem nog aan het leven verder binden
dan te berusten in gelukzaligheid en spijt
als een vlinder die in een avond de kust ooit verliet ....

om ooit in heel veel licht te ontwaken, ergens op een strand
waar de golven zingen in een aanhoudend woordeloos recitatief
waar alles, met het gras, met de vogels, met de wolken, samengaat
dieper, dieper, naar het, wie weet, het volgende achterland.

Guido van Geel