vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
broos
(uit ‘verdrinkwater’)
broos
als het dunne laagje ijs
in het vroege winterlicht
mijn adem schrijft witte nevelslierten
h e l p schrijft mijn mond
maar de oever is ver
het water diep
het ijs te broos
mijn bevroren roepen breekbaar
misschien toch ziet iemand
de rooksignalen van mijn mond
en denken zal
daar midden op dat meer
staat een enkele ziel
die zijn weg terug
niet durft te vinden
en met wat vrinden
mij alsnog de hand komt reiken
![Toevoegen aan favorieten Toevoegen aan favorieten](static/images/star-empty.png)
Ingezonden door
Geplaatst op
07-10-2020
Over dit gedicht
tussen angst en hoop
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid RoepomhulpReacties op ‘broos’
-
'Het was zo koud dat wij de woorden eerst moesten opwarmen om te kunnen horen wat we zeiden', zei de koksmaat van Willem B. toen hij behouden thuis kwam.
guido - 08-10-2020 om 16:56