Ondergaande zon

Ondergaande zon

Toen het nog kon

In Vietnam op die avond half oktober

We keken dichtbij en heus niet te ver

De rode neerganggloed plonste op jou huid

We bleven staan, geen stap vooruit

Ik droeg jou schouders licht op mijn rug

Het was voorbij, we komen niet terug

Maar dat wisten we toen nog niet

Dromen passen alleen in een vergiet

Van bruingele stranden en aanbelanden

Die we beiden vederlicht zoet omarmden

We waren ver van huis

Onze toekomst zonder enig ruis

Toen het nog kon

Toen het nog mocht

Toen niemand dacht zou

Toen niemand zei how