Gewoon maar een parkeerplek

Me ogen heb ik lang gesloten
me ziel met al de pijn en verdriet niet willen ontbloten.
Toch zal ik je snel opnieuw betreden
wetende dat de pijn nog lang niet is overleden
Ergens ben ik bang opnieuw de confrontatie aan te gaan.
Maar is er reden tot angst of creëer ik deze waan.
Zal ik ook opnieuw hier sterker uitkomen
of creëer ik meer pijn dan me lief is en zullen tranen en beelden me netvlies overstromen.
Of zal ik eindelijk los kunnen laten en de plek kunnen zien als een parkeerplek?
En kan ik deze zonder tranen verlaten bij vertrek.
Enkel confrontatie zal me deze antwoorden geven.
Duimend dat ik het verleden niet zal herbeleven.
.