1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

Een Nibelungenlied

Uit 'Het romantisch avondmaal'

..... Tussen de bedrijven door fiets ik mijn wegen
alsof er niets is dan dat er bermen zijn
waar de bakjes en blikken in liggen
met een overdaad als van een uitgevochten feesttafel
waar een bloedbruiloft de helden overviel
waar alleen op laatst de doden dansten.
Ik laat geen Waan onbeproefd om te imponeren
neem elke vertekende Ase om steels uit te stallen
onder de afkeurende blikken van oprukkende kwezels
die slinks hun hellevaart denken te ontgaan.
Niets keert nog ten goede als ik mijn zin simpel stel
tussen de brokstukken van het gevierde bacchanaal
niets zal ze leren mij nog langer te negeren
in de val die dieper gaat dan de onderkrochten van de hel
dieper dan waar Satan zetelt op zijn vrouwentroon
...... Ik haar zie zitten op een bankje tussen twee eiken
zij het dopje draait van de waterfles en mijn gedachte
vergeten is alvorens de gong gaat voor weer een bedrijf
alsof er geen reden is mijn wegen niet te vervolgen
en ik in het het zwerfvuil langzaam rotten laat
met een gestadigheid die zich heel ver uitstrekt
tot waar de draak in zijn slaap wordt vermoord
tot waar de held zijn speer ontvangen zal
in het venijn gedoopt dat de vrouwen baarden
uit de klieren die nooit een kans verzagen
uit woorden rokend zoutzuur te wringen
verpakt in heel veel wellustig zwetend vlees
om hun hunkering zompig te doen bevredigen.
..... Een ander bankje staat waar zij zitten en
zij hem een halve appel geeft in mijn passage.
Ik besef dat fietsen denken is waar ik uit ontwaak
zo lang als het duurt tot de finale akte opengaat
begint als een onschuldig vuurtje dat smeult
dat allengs langs de staanders kruipt
de spanten likkend hoger hoger vindt
langs de gordingen snelt voort voort
het dak verzengt naar de hemel klimt
waaruit de goden knisperend pogen weg te komen
.... Ik het stoplicht bijna niet op rood zag staan.
Het uitspansel zich groots en weids voor mij opent
waarin ik een nieuwe mythen schep
waarin ik de sterren achteloos passeer
waar ik de helden hun daden laat
melkwegen laat wentelen in mijn gaan
alsof ik de heer van dit groots crescendo
ben tot slag op slag op slag het zwijgen
het zwijgen er toe doet als ik afstap.

Guido van Geel

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

'Ik hou van pathos', zei de dichter en stond te brallen op de Parnassus

Geef uw waardering

Op basis van 9 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Guidovangeel Pathos

Reacties op ‘Een Nibelungenlied’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Een Nibelungenlied