Zodra de maan gaat schijnen

Zodra de maan gaat schijnen
komen gedachten bij mij naar boven
die ik gretig in mijn boek ga opschrijven
en mijn ziel enigszins zal verdoven
welke lange weg hebben wij nog te gaan
het een vreselijk onrustig en eenzaam pad
het is een hobbelig en vermoeiend bestaan
wij zijn het thuis zitten meer dan zat
ook al raak ik niet snel moegestreden
de juiste cadans is mijn grens gepasseerd
wij willen rust er is al genoeg geleden
onze ziel is inmiddels aardig bezeerd
onze taak hier op de werkvloer mag er zijn
beetje liefde geven en hoop brengen
zo nu en dan wegnemen tranen en de pijn
kleuren constant maar aan het mengen
van de eenheid en de droefenis
naar geluk en liefde van de eenvoud
het leed wat wij zien is niet mis
de nachten zijn soms ontzettend koud
gedachten gaan terug naar de beelden
van cliënten die zijn heengegaan
de vreugde die we met elkaar deelden
zijn in een klap stil komen te staan
deze crisis hakt er behoorlijk in
maar met elkaar houden we stand
na een tijd van stilte krijgen we zin
om weer rond te dwalen op het strand
hoe lang het gaat duren weet geen mens
hoe rijk we ooit waren beseffen we des te meer
daarom heb ik maar een grote wens
laat het tij keren want het doet zo zeer