Zwarte zwaan

Zwarte zwaan

Rouwig staat ze
waterig te staren

Meewarig wiegend
op het ritme van leed

Een traan verdwaalt,
hulpeloos alleen,
in ’t grijze water.

Geen plaats meer
voor haar zachte
beminnelijke elegantie

Vaarwel glinstert
in haar witte ziel

Verlaat vleugelend
de bederfelijke poel.

Een laatste traan
mengt zich tevergeefs.

Schielings ijlt ze weg
de zwarte zwaan.


Clôôde 2005

(Gedicht bij schilderij, tentoonstelling aqua 2005)