Op de goede afloop

Ik struikel over mijn beide benen tegelijk
om houvast te zoeken in de hoogtevrees
die alom voor het grijpen ligt tussen het gaan
en het komen van de ingezette val.

Onderweg beid ik de tijd zoals betaamd
met een wezensvreemde therapie
van een losgeslagen geestenverdrijver
met fiscaal onbelaste aftrekposten.

Als ik dan weer op mijn beide benen sta
kijk ik of ik wat in mijn handen houd
iets wat ik in mijn vlucht gegrepen heb
om het onbeschadigd terug te zetten.

Gaandeweg slijt ik mijn dagen toch wel
met de geesten die gelijk gestemd zijn
op de aangeslagen akkoorden
van mijn overbelaste vermoeden.

Zo strompel ik door de porseleinkast
in de overtuiging niets te breken
zonder acht te slaan op het kristal
dat voor mij zwalken wijken moet.

Dat neemt niet weg dat niets
zijn heengaan lang ontlopen kan
of het van grote hoogte komt vallen
of slechts even gewankeld heeft.

Guido van Geel