Jouw ziel

Zachte woorden,
omvangen jou lippen.
Uren gaan traag vooruit,
de diepte heb ik nooit mogen voelen,
in iemands blik.
Voor het eerste mag ik voelen,
hoe een ziel zich teder aan mij hecht,
zo blijft vastklampen en,
twee levens samenvlechten tot een eenheid,
samensmelten.
Gevangen in een zalig zielsverwantschap,
en toch blijft zo iets simpel,
het gemis van je stem bijvoorbeeld,
zo in mijn keel het gevoel klopt,
door je speelde lach.
Je bent gewoon een mens met zijn warmte,
en toch een wonder.
Ik tel uren af zodat ik weer bij je kan zijn.
Telkens je me aankijkt,
realiseer ik me meer en meer,
hoe dol ik op je ben!
Mag ik je tederheid noemen...