Kerstgedachte

Met grote ogen kijkt het uitgemergeld
kind recht in de lens.
Haar blik is minstens even hol
als onze lege vredeswens.

Hoe kan het zijn dat wij als mensheid
zulke misstanden gedogen,
terwijl de wanhoop, kreet om hulp,
te zien is in haar kinderogen.

Er zit meer vlees aan mijn kalkoen
dan aan dat Afrikaanse kind.
Ik twijfel of ik mee blijf doen,
zijn wij met Kerst dan allen blind?

Terwijl zij voor haar leven vecht
daar in dat verre werelddeel,
krijg ik, uit diepe schaamte, echt
geen hap meer door mijn keel.

Haar gruwelijke dood zal heel de
wereld gewoon ontgaan.
Hoe monsterlijk zijn wij geworden,
als zelfs een kind niet mag bestaan?