De sporen der jaren

Herken mezelf niet meer
de sporen der jaren
doen een klein beetje zeer
het valt niet te verklaren
wat er was en niet meer is
krijg een onbestemd gevoel
het is mijn jeugd die ik mis
snap je een beetje wat ik bedoel
het gaat ineens zo hard
ik zie sporen in mijn gezicht
mijn lijf ik voel mij wat verward
ik voel het als mijn plicht
de jeugd te waarschuwen
geniet van alles in dit leven
op een dag komen de schaduwen
en zul je alles anders gaan beleven
je lijf wordt stram je passen traag
je geest wordt een doolhof
ik had nog zo heel graag
gehad dat een man maakte mij het hof
het is voorbij het is gedaan
de eeuwige jeugd is voorbij
het leven een lach en een traan
ik vergeet nooit wat hij tegen mij zei
liefste ga door met leven
tot je laatste adem is geblazen
ik zal op je wachten en een buiging geven
als je op een dag bent uit gerazen
en bij de hemelpoort zult aankloppen
schenk ik je mijn mooiste lach
ik vertel je mijn allerleukste moppen
en show je de mooiste benen die je ooit zag