Zachte Heelmeesters

Langzaam kroop het onheil nader,
woekerde, zaaide zich uit.
Vond steeds weer een nieuwe ader,
via lijntje, pil of spuit.

Ieder zag het onheil groeien
als een monsterlijk gezwel.
Niemand durfde ‘t uit te roeien,
pleisters plakken, ja dat wel.

Machteloos wrong men de handen,
niemand riep: wortel en tak !
Men gedoogt liever die schande
als een bevend willoos wrak.

Onze jeugd gaat naar de knoppen,
't kan die dealer weinig schelen.
Hij telt enkel maar de koppen
aan wie hij 't gif kan delen.

Hij kan vrijuit opereren,
deinst niet terug voor grof geweld,
laat zijn slachtoffers creperen,
't is het geld dat voor hem telt.

'Dweilen' zal hier weinig baten
als die kraan blijft openstaan !
Heeft dan niemand in de gaten
dat wij zo ten onder gaan?